Asterix en de Olympische Spelen Playstation 2

Asterix en Obelix zien vlak bij hun dorp een Romein die aan het trainen is voor de Olympische Spelen. Dit geeft hen het idee om zelf ook mee te doen met hun dorp. De Romeinen willen hir een stokje steken voor steken, aangezien de Galliers door hun toverdrank zeker zullen winnen. Ze melden dat de Galliers niet mee mogen doen omdat de Olympische Spelen alleen voor Grieken en Romeinen zijn. Asterix denkt zoals altijd echter goed na en gebruikt als tegenargument dat Julius Caesar altijd beweert dat ze wel Romeinen zijn. In Asterix en de Olympische Spelen worden tijdens de verhaalmodus platformelementen afgewisseld met allerlei mini-games die je vervolgens ook los kunt spelen met twee personen. Uiteraard hebben deze mini-games elk iets te maken met de Olympische Spelen. Je zult dus onder andere sprintwedstrijden moeten doen. Recensie(s) Ik heb altijd een haat-liefdeverhouding gehad met Asterix en Obelix. Enerzijds vond ik de tekenfilmserie vroeger geweldig, maar anderzijds vond ik de stripboeken verschrikkelijk traag lezen (De tekenfilm beter dan de stripboeken?! -Red). En ook Asterix vind ik (nog steeds) geweldig, maar voor mijn part was Obelix verdronken in de pot toverdrank waar hij als kind in gevallen was. Asterix En De Olympische Spelen laat de balans wat naar het negatieve doorslaan. Maar laten we positief beginnen. De keuze om het spel te vertalen en na te synchroniseren juich ik toe, zoiets is toch wel leuk voor de wat jongere gamers onder ons. Maar dan moet het wel goed gedaan worden. Door de dialogen heen vallen er vreemde woordkeuzes te ontdekken. Eeen van die typische vertalingen is het woord steekklap, waarmee eigenlijk een kontstomp wordt bedoeld. Hiernaast zijn door de vertaling ook veel taalgrapjes om zeep geholpen, zo is er een figuur dat Hartstochterix heet. Dan klinkt het Franse Amourix toch beter. Gelukkig zijn er wel een aantal intact gebleven, zoals een druide genaamd Neofrommatrix en een personage Sam Fichaure, compleet met groene goggles. Asterix En De Olympische Spelen valt in twee delen onder te verdelen. Een verhaal dat gevolgd kan worden, of minigames die met maar liefst twee(!) spelers gespeeld kunnen worden. Hierbij moet worden aangetekend dat de minigames eerst moeten worden vrijgespeeld door het verhaal te volgen. En dat verhaal volgen, dat blijkt een hele opgave. Want ondanks dat het naar het Nederlands vertaald is, blijft het lastig te volgen. Een professor die interdimensionale poorten kan openen, Hartstochterix die de Olympische Spelen wil winnen, Brutus die zijn vader Ceasar wil vermoorden; stuk voor stuk zijn het losse plotlijnen die flink met elkaar in de knoop zitten, een gordiaanse knoop welteverstaan. Deze verhaallijntjes worden allemaal in lange, stroperige tussenfilmpjes uit de doeken gedaan en kunnen niet worden overgeslagen. Als je dan tijdens het spelen van het verhaal eindelijk een beetje weet wat de bedoeling is, blijkt dat het spel soms nog best aardige platform-elementen heeft. Zo zul je met Obelix Asterix langs een kabelbaan moeten slepen. Hiernaast kan je met Asterix aan richels hangen en op die manier wat hogerop klimmen. Het is heel simpel en eenvoudig, en het werkt naar behoren. Helaas begint het na een tijdje wel in de herhaling te vallen. Overigens is het mogelijk om wat power-ups op te pikken, maar sommige zijn wat discutabel te noemen. Wat heb je bijvoorbeeld aan de welbekende toverdrank als je daarmee niet eens tegen vallende rotsblokken kan?